ما در هر نماز با گفتن «اهدنا الصرط المستقیم» از خداوند راه مستقیم را می‌خواهیم. 

 انسان هر لحظه فکر تازه ای دارد، دوستان و دشمنان، نزدیکان و بیگانگان، طاغوت‌ها و وسوسه گران وشیاطین نیز با تلقین و تشویق و تهدید و تبلیغ، برای انسان طرح هائی را دارند و برنامه ریزی هائی 

می کنند که انسان جز با امداد الهی هرگز نمی تواند در میان این همه راه که از هوسها مایه می‌گیرد، نجات یابد و راه مستقیم را بپیماید. 

 «اهدنا الصراط المستقیم»، را مستقیم: 

 راه خدا و اولیای خداست. 

 راهی است که از هرگونه خطا و انحراف دور است. 

 راهی است که ترسیم کننده آن مرا دوست دارد و نیازم را می‌داند. 

 راهی است که به بهشت منتهی می‌شود. 

 راهی است که با فطرت سالم هماهنگ است. 

 راهی است که اگر در آن راه بمیرم شهید محسوب می‌شوم. 

 راهی است که از عالم بالا و بالاتر از علم ماست. 

 راهی است که انسان در آن دچار شک وپشیمانی نمی شود. 

 راهی است از همه راه‌ها صاف تر، نزدیک تر و روشن تر. 

 وبالاخره راه مستقیم، راه انبیا، شهدا، صالحان وصدیّقین است. 

 اینها نشانه‌های راه حقّ ومستقیم است که شناخت آن مشکل و دقیق است وحرکت وپایداری در آن نیاز به امداد الهی دارد.

منبع:کتاب و یکصدو چهارده نکته درباره نماز، محسن قرائتی، صفحه 16