ما با اعمالمان امام زمان را در محرومیت و غربت قرار داده ایم!

امام زمان مغمومند، ناراحتند، محزونند.

برای اینکه مردم از دور و برشان رفته اند، به یادشان نیستند! امام زمان را از “دل” و از “زندگیشان” بیرون کرده اند؟!
انصافا ما چقدر به یاد امام زمان هستیم؟

چقدر به فکرشان هستیم؟

چقدر برای کسب رضایتشان تلاش می کنیم؟

چقدر در هر روز اعمالمان را کنترل می کنیم که امام زمان ننشینند غصه بخورند و زانوی غم بغل بگیرند که این شیعه من چرا اهل گناه است؟ چرا اینطور عمل می کند؟ چرا با خودش این کار را می کند؟
می خواهید امام زمانتان را شاد کنید؟!

بنشینید متوسل شوید، بگویید آقاجان من چکار کنم شما را شاد بکنم؟ قلب شما از من راضی باشد؟ امام زمانِ ماست. خودشان می فرمایند من هر لحظه به یاد شما هستم و یاد شما را فراموش نمی کنم. هر جا باشید امام زمان نظاره گر شماست. رضایت امام زمان رضوان اکبر الهی است.
استاد معظم جناب حاج آقا زعفری زاده