‍ کوتاه‌نوشته‌ای از سیره و سبک زندگانی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
حرم امام رضا علیه‌السلام بودم. قصد کردم زیارتنامه بخوانم.

برای خواندن زیارت جامعۀ کبیره، مفاتیح را برداشتم؛

به خود آمدم و دیدم دارم فرازهای دعا را از حفظ می‌خوانم.

تعجب کردم!

بار اول بود که می‌خواستم جامعۀ کبیره بخوانم!

دوباره از اول شروع به خواندن کردم؛

دیدم بیشترش را درست خوانده‌ام.

چند روز در فکر بودم: «چگونه حفظ شده‌ام؟»

یاد روزهایی افتادم که همراه آقا به زیارت حضرت معصومه علیهاالسلام می‌رفتم. آقا هر روز این زیارت را می‌خواند؛

اَلسَّلٰامُ عَلَیْکُمْ یٰا اَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ…

وَ مَوْضِعَ الرِّسٰالَةِ وَ مُخْتَلَفَ الْمَلٰآئِکَةِ…

وَ مَهْبِطَ الْوَحْیِ وَ مَعْدِنَ الرَّحْمَةِ…
می‌گفتند:

«ما، در حرم حضرت معصومه علیهاالسلام، 

همه ائمه را زیارت می‌کنیم…

مهبط ملائکه و محل تردّد آنهاست. 

صدا بلند نکنید، ادب را رعایت کنید.»

و این معنای همان روایت امام صادق علیه‌السلام است که: «برای ما اهل‌بیت علیهم‌السلام حرمی است؛ و آن قم است.»

منبع:(این بهشت، آن بهشت، ص۶۵و۶۶؛ بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت)