مرحوم شیخ جلیل جناب آقای شیخ محمد تقی مازندرانی فرموده:

من در ایام جوانی هر وقت برای زیارت به نجف اشرف مشرف می شدم، در مسجد سهله بیتوته می کردم. زیرا من در آن مسجد معنویت عجیبی می دیدم که در سایر مساجد آن معنویت را مشاهده نمی نمودم، من هر وقت به مسجد سهله می رفتم، در حجره فوقانی کنار مقام مقدس حضرت بقیة الله روحی فداه بیتوته می کردم، در یکی از مسافرتها که به نجف اشرف رفته بودم و به مسجد سهله رفتم.

نیمه های شب که از خواب بیدار شدم به ساعت نگاه کردم، دیدم وقت تهجد و نمازشب است. در این بین صدای مناجات عجیبی که بسیار روح افزا و در و دیوار مسجد را به زلزله و غلغله انداخته بود، فضای مسجد را پر کرده بود. خوب گوش دادم که ببینم این صدای مناجات از کجاست متوجه شدم که از پایین مقام است، از اتاق بیرون آمدم دیدم بزرگواری طرف شرقی مقام امام زمان که وسط مسجد سهله است، در کنار دیوار به سجده افتاده و اوست که مناجات می کند.

ناگهان لرزه بر اندام افتاد، نشستم و گوش دادم ببینم او چه می گوید و در مناجاتش چه دعایی را می خواند، چیزی متوجه نشدم فقط بعضی از کلماتش را می فهمیدم مثلا گاهی می فرمود:«شیعتی» در این بین از بعضی علائم متوجه شدم و یقین کردم، که ایشان حضرت بقیة الله روحی فداه است. بیتاب شدم و بیهوش به روی زمین افتادم وقتی چشمم را باز کردم نزدیک طلوع آفتاب بود وضو گرفتم و نماز صبح را خواندم و تا مدتی از شنیدن آن مناجات و حالات، در خود احساس سرور و خوشبختی می نمودم.

منبه : کتاب ملاقات با امام زمان ص۲۵۰