شمیم انتظار"عطر نرگسانه

زمانی اراده خدا بر این امر واقع شد که بر قومی عذاب نازل کنه، بعد از مدتی مشاهده کردند که هیچ عذابی وارد نشد! و اوضاع آرامه… پیامبر قوم، از خدا پرسید: ماجرا چیست؟

خطاب آمد: « ای نبی من! عذابی بالاتر از اینکه لذت مناجاتم را از دل خلائق بیرون ببرم، در خزانه ی خود سراغ نداشتم و اکنون این جماعت را به همان عذاب و بلا مبتلا کرده ام.

آهای جماعت! در این روزگار هم بزرگترین عذاب و شکنجه ی خدا اینه که « یاد امام زمان(عج) در دل ما، جایی نداره و خلائق، صاحبشون رو فراموش کرده اند…

📚 کتاب روز عالم سوز/ص۲۸۴

مولای مهربانم 💕

سلام من به خدا و ماه خوب خدا….

سلام من به لحظه لحظه‌های ماه میهمانی خدا…

به لحظه ملکوتی افطار و استجابت دعا…

 به لحظه لحظه‌های ناب سحر گاهی و راز و نیاز باخدا …

و سلامی با صداقت و عشق به ماه ترین ماه خدا … 

سلام من به تو ای مهیمان خاص خدا…

السلام علیک یا مولای یا صاحب الزمان روحی له الفداه….🌹

چله ترک گناه را برای خشنودی قلب نازنینت ….

وبرای نزدیکی به خدا در ماه رمضان با توکل به خدا و توسل به تو  مولای مهربانم آغاز می کنم. 

بسم الله الرحمن الرحیم…

آقاجان  در این میهمانی که سفره ضیافت    الهی  پهن است ….

برایم دعا کنید از  مائده های معنوی سفره رحمت الهی بهره ببرم ….

و فضائلی مانند صبر و رضا و تسلیم  را  در این چله روزی ام کن…..

آقا کمکم کنید رذائل اخلاقی را از خودم دور کنم  تا لبخند زیبایت را ببینم. ..

از عمق وجودم می سوزم  به علی بن مهزیار فرمودید: من مشتاق شما بودم ولی در وجود شما گناهانی بود که مانع دیدار می شد :|

سايه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد….

ما به او محتاج بوديم او به ما مشتاق بود…

اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ 🤲

نوشته شده توسط :طلبه میناب

​مجله منتظران:

‌

نفس را کنترل کن و الآ چموش می شود 
در کتاب برقلهٔ پارسایی که در شرح حال مرحوم آیة الله کوهستانی رحمة الله علیه نوشته شده آمده است:
حجة الاسلام و المسلمین آقای شیخ منصور معلمی - از فضلای حوزه علمية مشهد- نقل کرد: 
زمانی که در حوزه کوهستان مشغول تحصیل بودم، روزی با دو سه نفر از طلاب جهت عیادت آقاجان (منظور آية الله کوهستانی) است که در اندرونی، به خاطر کسالت بستری بودند و نمی توانستند بیرون تشریف بیاورند خدمتشان شرفیاب شدیم. 
وی در ضمن سخنان پند آموز خویش، درباره دنیا و بی ارزشی آن فرمودند: شما وضع مرا که نگاه می کنید شاید گمان کنید، این شیخ چیزی نمی فهمد و خیلی آدم ساده ای است و حال آن که امکانات رفاهی هر طور که بخواهم برایم آماده است، اما من نمی خواهم، چرا که نفس را هر طور عادت بدهید همان گونه پرورش می یابد اگر توانستید کنترل کنید همان جا می ایستد ولی اگر نفس را آزاد گذاشتید چموش می شود و دیگر نمی شود او را کنترل کرد؛ 
مثلا اگر امروز بگویم این فرش اتاق من از حصیر یا نمد است، باید تبدیل به قالیچه شود، فردا می گویم این قالیچه به درد این اتاق نمی خورد، چرا که بهتر از اتاق است و اتاق باید عوض شود. اتاق را عوض کردم، آن وقت می گویم این قالیچه ها به درد این اتاق نو نمی خورد، باید قالی یک تخته باشد و پرده اتاق باید فلان جور باشد و همین طور که اتاق عوض می کردم و قالیچه را تبدیل می کردم، عمر شیخ محمد هم در این مسیر تمام شد، پس همین جا نفس را کنترل می کنیم تا کِش پیدا نکند، شما باید متوجه باشید که اگر در زندگی نفس را کنترل نکنید گرفتار می شوید و تا آخر عمر باید مشغول این کارها باشید

منبع:شرحی بر مواعظ موسی بن جعفر علیه السلام ج۱ص۳۶۲،نوشته حجت الاسلام علیرضا نعمتی

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام):

دردى دردناکتر از گناهان براى دل نیست و ترسى سخت ‏تر از مرگ نیست و گذشته براى اندیشیدن (و عبرت گرفتن) بس است و مرگ براى اندرز دادن کافى است.

منبع: اصول ﻛﺎﻓﻰ ج۳ ص ٣٧٧

​گاه دست انسان می شکند یک تاسه ماه گچ می گیرند تا و…..

گاه استخوان ران تکه تکه می شود، استخوان را برای چند ماه پیچ و پلاک می کنند

گاه استخوان سر می شکند و آدمی ضربه مغزی می شود و…..

گاه یک غیبت ،طومار زندگی معنوی انسان را در هم می پیچد!!

شخصی در محضر آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی ،غیبت کسی را کرده بود که اصلا میرزا جواد آقا او را نمی شناختند .فرموده بودند :((چهل روز مرا به زحمت انداختند!))

لطافت روح ایشان به قدری بود که حتی غیبت کسی که او را نمی شناختند از نظر معنوی بر خودشان خسارت حساب می کردند!
منبع:شهد شهود، دفتر اول

​«هر کس حر باشد او را می پذیریم»
با خشونت مرا به محضر ایشان بردند. حضرت مشغول مجازات لشکریان عمر سعد بودند. سلام کردم دیدم جواب سلامم را نمی دهند. گفتم:یا رسول‌الله، من در قتل فرزندتان شرکت نداشتم؛کاری انجام ندادم وشمشیر ونیزه ای نزدم. فرمودند: اما جزو سیاهی لشکرشان که بودی؛جمعیتشان را که زیاد کردی…

حالا اگر به هر یک از شیعیان ما بگویند شما با امام زمانتان بد عهدی کردید که البته، این را خود آن حضرت در هزار و اندی سال پیش فرمودند که اگر شیعیان ما به عهدی که با ما بسته اند، یکپارچه وفادار می بودند دیدار ما از آنها به تاخیر نمی افتاد. 

اگر لااقل هزار وصد سال زمان غیبت کبری را در نظر بگیریم، چند دقیقه وثانیه خواهد شد وسهم هر شیعه از تمامی شیعیان این ۱۱۰۰ سال چند دقیقه و ثانیه خواهد شد؟!

قطعاً از قریب ۳۴ میلیارد ثانیه این ۱۱۰۰ سال قمری، چند ثانیه‌ای لااقل، سهم هر یک از ما شیعیانی  خواهد شد که به عهد خود با امام زمانمان، چنانکه باید عمل نکرده ایم. 
عزیزان ما خوابیم وغافلیم که با خودمان وامام زمانمان چه کرده ومی کنیم. ؟!حالا ما کی از خواب غفلت بیدار میشویم، نمی دانم. 

مواظب باشیم که ما هم در این زمان، سیاهی لشکر شیطان نباشیم که پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله به ما بگویند:تو به غیبت امام زمانت کمک کردی، تو نام حجهَ بن الحسن ارواحنافداه را در دلت، خانواده ات، محیط کار وجامعه ات به قدری که میتوانستی زنده نکردی. 
📚 «از مجله منتظران شماره ۶۷»

​
در حدیثی از امام جواد علیه السلام در مورد اینکه چرا امام زمان را قائم می نامند؟ آمده است، ” لانه لایقوم بعد موت ذکره”

برای اینکه بعد از اینکه ذکر ایشان می‌میرد، قیام می‌کند.
🔹"ذکر مرده” یعنی چه؟
یعنی این‌که انسان ذکر “یا صاحب الزمان” بر لب داشته باشد ولی تأثیری در زندگی‌اش نداشته باشد.
الان در اجتماع، به ظاهر نام امام زمان زیاد برده می شود، دعای ندبه می‌خوانند، اللهم عجل لولیک الفرج می‌گویند. ولی این ذکر “ذکر مرده” است، اثر ندارد.

اسم خیابان را می‌گذارند “ولی عصر” ولی سرتاسر خیابان پر از گناه است.

این ذکر زنده نیست.
شخص “یا صاحب الزمان” می‌گوید، غیبت هم می‌کند، دروغ هم می‌گوید. این فرد ذکر امام زمان در قلبش مرده، چشمش به نامحرم می‌افتد رو برنمی‌گرداند، این ذکر امام زمان در قلبش مرده است.
وقتی این ذکر زنده است که با یادآوری نام امام زمان مسیر زندگیت عوض شود.

در خیابان چشمت به نامحرم می‌افتد بگویی “یا صاحب الزمان"،

می‌خواهی غیبت کنی بگویی “یا صاحب الزمان"، 

زمینه گناه برایت فراهم می شود بگویی “یا صاحب الزمان” و از گناه رو بگردانی.
این می شود “ذکر زنده”
 «استاد اخلاق، حاج آقا زعفری زاده حفظه الله تعالی»

اگر برای خاطر خدا انجام بدهی خالص است. اگر برای غیرخدا انجام بدهی ناخالصی دارد. مُخلِص هم به کسی می­گویند که آن ناخالصی ها را بیرون بریزد و عبادت را فقط برای خدا انجام دهد. این را إخلاص می­گویند. امیرالمؤمنین علیه الصلاة و السلام فرمودند: « وَ بِالْإِخْلَاصِ‏ يَكُونُ‏ الْخَلَاصُ‏»[1] ، اگر بخواهی خلاص شوی باید با إخلاص عبادت کنی و الا بخواهی توجهات دیگر هم در آن باشد انسان از شرّ نفس اماره و ضعف ایمان هیچ وقت خلاص نمی شود.

س2: اگر عبادت به نیت تقویت ایمان انجام شود مطلوب نیست؟

ج: شما عبادت را برای خاطر خدا بکن، آنوقت اثرش همین تقویت ایمان می­شود.

منبع : کتاب شریف كافي ج‏2 ص468

س1: فرق عُجب و کِبر و تَکَبُّر چیست؟

ج: تَکَبُّر باور است، من (باور دارم) بهتر از آن (فرد) هستم، امّا عُجب این است که آدم از کارهای خوبِ خودش خوشش بیاید. عُجب حرام نیست امّا تکبّر از گناهان کبیره است. اشکال عُجب این است که آدم را از حرکت باز می­دارد، وقتی از خودش خوشش آمد دیگر سعی نمی­کند جلو برود، متوقف می­شود ولی تَکَبُّر فی نفسه حرام است.

س2: کِبر هم با تَکَبُّر فرق دارد؟

ج: هر دویش یکی است دیگر، کبر منشأ تکبّر است.

س3: فَخر چطور؟

ج: آدم به کارهای خیرش فخر فروشی کند. من چنین کردم، من چنان کردم، اینها خوب نیست.

آیت الله خوشوقت 

آدم که عصبانی می­­ شود نه خدا سرش میشود، نه دین و نه عقل؛ هر کاری که دلش بخواهد می­کند.

بعد که عقلش سر جایش آمد پشیمان می­ شود.در حالت غضب نه باید حرف زد و نه باید کاری کرد.

چون حرف بزنیم گناه می­کنیم و اگر کاری هم بکنیم گناه می‌شود. وقتی غضب از بین رفت آن وقت آدم باید آرام حرفش را بزند.

در حال غضب هیچ کاری نباید کرد. چون غضب پرده ضخیمی مقابل عقل و دین و خداست. آدم در آن حال نمی­فهمد که خدا چه گفته است، عقل چه گفته است؛ آن چیزی که می­خواهد را می­ گوید، آن هم دیگر پدرِ آن ذخائر معنوی را در می­ آورد!

لذا در حال غضب فقط سکوت توصیه شده است؛ هیچ حرفی هم نباید بزنیم، محلی هم که در آنجا عصبانی شده­ایم را ترک کنیم؛ آرام که گرفتیم بعد بیاییم و حرف بزنیم.

ولی در آن حالِ غضب اگر یکی به دو کردیم، حتماً در آن گناه خواهد بود : فحش، بی ­حرمتی، تهمت و… در آن است. آدم تا خلاص نشود و راحت نشود، رها نمی­ کند! هر چیز از دستش بر بیاید! تیر، تفنگ، چوب، سنگ، همه را در آن جا مصرف می­کند. غضب این­ طور است، جلوی عقل و دین را می­گیرد.

آیت الله خوشوقت