شمیم انتظار"عطر نرگسانه

​
در حدیثی از امام جواد علیه السلام در مورد اینکه چرا امام زمان را قائم می نامند؟ آمده است، ” لانه لایقوم بعد موت ذکره”

برای اینکه بعد از اینکه ذکر ایشان می‌میرد، قیام می‌کند.
🔹"ذکر مرده” یعنی چه؟
یعنی این‌که انسان ذکر “یا صاحب الزمان” بر لب داشته باشد ولی تأثیری در زندگی‌اش نداشته باشد.
الان در اجتماع، به ظاهر نام امام زمان زیاد برده می شود، دعای ندبه می‌خوانند، اللهم عجل لولیک الفرج می‌گویند. ولی این ذکر “ذکر مرده” است، اثر ندارد.

اسم خیابان را می‌گذارند “ولی عصر” ولی سرتاسر خیابان پر از گناه است.

این ذکر زنده نیست.
شخص “یا صاحب الزمان” می‌گوید، غیبت هم می‌کند، دروغ هم می‌گوید. این فرد ذکر امام زمان در قلبش مرده، چشمش به نامحرم می‌افتد رو برنمی‌گرداند، این ذکر امام زمان در قلبش مرده است.
وقتی این ذکر زنده است که با یادآوری نام امام زمان مسیر زندگیت عوض شود.

در خیابان چشمت به نامحرم می‌افتد بگویی “یا صاحب الزمان"،

می‌خواهی غیبت کنی بگویی “یا صاحب الزمان"، 

زمینه گناه برایت فراهم می شود بگویی “یا صاحب الزمان” و از گناه رو بگردانی.
این می شود “ذکر زنده”
 «استاد اخلاق، حاج آقا زعفری زاده حفظه الله تعالی»

اگر برای خاطر خدا انجام بدهی خالص است. اگر برای غیرخدا انجام بدهی ناخالصی دارد. مُخلِص هم به کسی می­گویند که آن ناخالصی ها را بیرون بریزد و عبادت را فقط برای خدا انجام دهد. این را إخلاص می­گویند. امیرالمؤمنین علیه الصلاة و السلام فرمودند: « وَ بِالْإِخْلَاصِ‏ يَكُونُ‏ الْخَلَاصُ‏»[1] ، اگر بخواهی خلاص شوی باید با إخلاص عبادت کنی و الا بخواهی توجهات دیگر هم در آن باشد انسان از شرّ نفس اماره و ضعف ایمان هیچ وقت خلاص نمی شود.

س2: اگر عبادت به نیت تقویت ایمان انجام شود مطلوب نیست؟

ج: شما عبادت را برای خاطر خدا بکن، آنوقت اثرش همین تقویت ایمان می­شود.

منبع : کتاب شریف كافي ج‏2 ص468

س1: فرق عُجب و کِبر و تَکَبُّر چیست؟

ج: تَکَبُّر باور است، من (باور دارم) بهتر از آن (فرد) هستم، امّا عُجب این است که آدم از کارهای خوبِ خودش خوشش بیاید. عُجب حرام نیست امّا تکبّر از گناهان کبیره است. اشکال عُجب این است که آدم را از حرکت باز می­دارد، وقتی از خودش خوشش آمد دیگر سعی نمی­کند جلو برود، متوقف می­شود ولی تَکَبُّر فی نفسه حرام است.

س2: کِبر هم با تَکَبُّر فرق دارد؟

ج: هر دویش یکی است دیگر، کبر منشأ تکبّر است.

س3: فَخر چطور؟

ج: آدم به کارهای خیرش فخر فروشی کند. من چنین کردم، من چنان کردم، اینها خوب نیست.

آیت الله خوشوقت 

آدم که عصبانی می­­ شود نه خدا سرش میشود، نه دین و نه عقل؛ هر کاری که دلش بخواهد می­کند.

بعد که عقلش سر جایش آمد پشیمان می­ شود.در حالت غضب نه باید حرف زد و نه باید کاری کرد.

چون حرف بزنیم گناه می­کنیم و اگر کاری هم بکنیم گناه می‌شود. وقتی غضب از بین رفت آن وقت آدم باید آرام حرفش را بزند.

در حال غضب هیچ کاری نباید کرد. چون غضب پرده ضخیمی مقابل عقل و دین و خداست. آدم در آن حال نمی­فهمد که خدا چه گفته است، عقل چه گفته است؛ آن چیزی که می­خواهد را می­ گوید، آن هم دیگر پدرِ آن ذخائر معنوی را در می­ آورد!

لذا در حال غضب فقط سکوت توصیه شده است؛ هیچ حرفی هم نباید بزنیم، محلی هم که در آنجا عصبانی شده­ایم را ترک کنیم؛ آرام که گرفتیم بعد بیاییم و حرف بزنیم.

ولی در آن حالِ غضب اگر یکی به دو کردیم، حتماً در آن گناه خواهد بود : فحش، بی ­حرمتی، تهمت و… در آن است. آدم تا خلاص نشود و راحت نشود، رها نمی­ کند! هر چیز از دستش بر بیاید! تیر، تفنگ، چوب، سنگ، همه را در آن جا مصرف می­کند. غضب این­ طور است، جلوی عقل و دین را می­گیرد.

آیت الله خوشوقت 

‍ کوتاه‌نوشته‌ای از سیره و سبک زندگانی آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
هر سال تابستان‌ها می‌آمد مشهد. در حرم همراهش شده بودم.

ایستاده زیارت می‌کرد.

من اما بعد از مدتی خسته می‌شدم. این‌پاوآن‌پا می‌کردم. 

بیشتر که خسته می‌شدم، می‌نشستم.

باز از نشستن خسته می‌شدم، می‌ایستادم.

اما پیرمرد تمام مدت ایستاده مقابل مرقد مطهر زیارت می‌کرد و ذکر  می‌گفت.

معمولاً زیارتش دو ساعتی طول می‌کشید.

یکبار از حرم که بیرون آمدند، از ایشان پرسیدم: «شما خسته  نمی‌شوید؟! ما که جوانیم، از پا افتادیم!»

جوابی ندادند.

زیارت که تمام می‌شد، تازه صحن‌های حرم امام رضا علیه‌السلام شروع میشد،

به صحن‌ها می‌رفت، 

همه را یاد می‌کرد؛ 

سر مزار علما می‌رفت و برایشان فاتحه می‌خواند.

یک بار از صحن که بیرون آمد، 

به من اشاره کرد: «بیا!»، از جیبش پولی درآورد و به من داد و گفت:  «برو عطاری، داروی «عین‌شین‌قاف» بگیر تا خسته نشوی!»
منبع:این بهشت، آن بهشت، ص٣١و٣٢؛ براساس خاطرۀ یکی از همراهان آقا

یک قدم تا خدا

نام ها و القابی که با «ت»شروع می شوند

1 - تالي [كتاب الله]: همتاي كتاب خدا

2- تاييد: نيرو بخشيدن

3- تقوي: پرهيزگاري

4- تقي: پرهيزگار، پرواپيشه

5- تلادالنعم: نعمتهاي ديرين و كهن

6- تمام: بي كاستي، تمام كننده خلافت الهي در زمين

جامع مهدویّت

نام ها و القابی که با «ت»شروع می شوند

1 - تالي [كتاب الله]: همتاي كتاب خدا

2- تاييد: نيرو بخشيدن

3- تقوي: پرهيزگاري

4- تقي: پرهيزگار، پرواپيشه

5- تلادالنعم: نعمتهاي ديرين و كهن

6- تمام: بي كاستي، تمام كننده خلافت الهي در زمين

جامع مهدویّت

نام ها و القابی که با «پ»شروع می شوند

1 - پرويز: نامي براي حضرت مهدي عليه السلام

جامع مهدویّت

نام ها و القابی که با «ب»شروع می شوند

1 - باب الله: در [رحمت] الهي

2- باسط: گسترنده

3- باطن: نهان

4- بدرالتمام: ماه شب چهارده

5- برهان الله: راهنماي الهي

6- بقيه الاخيار: يادگار خوبان

7- بقيه الانبياء: يادگار پيامبران

8- بقيه الله: يادگار خدا

9- بلدالامين: سرزمين امن

10- بوار [الكافرين]: نابوده كننده كافران

11- بهرام: نامي براي حضرت مهدي عليه السلام، نام سياره اي است

جامع مهدویّت

نام ها و القابی که با «آ - ا»شروع می شوند

1- آمر: فرمانده

2- ابوالقاسم: كنيه اي براي حضرت مهدي عليه السلام

3- ابوصالح: كنيه اي براي حضرت مهدي عليه السلام، كه در هنگام فرياد خواهي بكار مي رود

4- ابوعبدالله: كنيه اي براي حضرت مهدي عليه السلام

5- احسان: نيكي

6- احمد: ستوده تر

7- اصل: بنيان

8- امرالله: فرمان خداوند

9- اميرالامره: فرمانرواي فرمانروايان

10- امين: امانتدار

11- ايدي: دستها، كنايه از نعمت و قدرت الهي

12- ايزد شناش: نامي براي حضرت مهدي عليه السلام در تورات

جامع مهدویّت