موضوع: "ماه مبارک"

ماه رمضان ،ماه دعوت به مهیمانی خدا

مردم در ماه رمضان میهمان خدایند

<<هو شهر دعیتم فیه الی ضیافة الله >>

میهمان باید کاری کند که صاحب خانه می کند .

روزه دار میهمان خدایی است که <<یطعم و لا یطعم>>

اطعام می کند ولی خود اطعام نمی شود،پس او هم می تواند

<<یطعم و لا یطعم >>.اگر خدای سبحان می بخشد و نمی گیرد،

انسان هم بایستی در این ماه خوبی پیدا کند که ببخشد و نگیرد،چون 

 هیچ دستی بهتر از دست بخشنده و هیچ دستی بدتر از دست بگیر نیست.

اگر کسی تلاش و کوشش کرد که دیگران در کنار سفره او به بهشت بروند ،

دست او بخشنده است ،و اگر کسی تلاش کرد که به برکت دیگران به بهشت

برود دست او گیرنده دارد.

…………………………..

کافی ،ج6،ص.294

احادیث شور انگیز ماه مبارک رمضان

 

1- امام علی علیه السلام :

شهر رمضان شهر الله و شعبان شهر رسول الله و رجب شهری؛

 

رمضان ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا و رجب ماه من است.

 

شرح فروع کافی ج ۴ ، ص ۱۴
2- حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم :

 

هُوَ شَهْرٌ أَوَّلُهُ رَحْمَهٌ وَ أَوْسَطُهُ مَغْفِرَهٌ وَ آخِرُهُ الْإِجَابَهُ وَ الْعِتْقُ مِنَ النَّار

 

رمضان ماهی است که ابتدایش رحمت است و میانه ‏اش مغفرت و پایانش اجابت و آزادی از آتش جهنم.

 

کافی(ط-الاسلامیه) ج ۴ ، ص ۶۷ {شبیه این حدیث در بحار الانوار(ط-بیروت) ج ۹۳، ص ۳۴۲ }
3- حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم :

 

إِنَّ أَبْوَابَ السَّمَاءِ تُفَتَّحُ فِی أَوَّلِ لَیْلَهٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ لَا تُغْلَقُ إِلَی آخِرِ لَیْلَهٍ مِنْه‏

 

درهای آسمان در اولین شب ماه رمضان گشوده می ‏شود و تا آخرین شب آن بسته نخواهد شد.

 

بحار الانوار(ط-بیروت) ج ۹۳، ص ۳۴۴
4- حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم :

 

لَوْ یَعْلَمُ الْعَبْدُ مَا فِی رَمَضَانَ لَوَدَّ أَنْ یَکُونَ رَمَضَانُ السَّنَه

 

اگر بنده «خدا» می‏ دانست که در ماه رمضان چیست [چه برکتی وجود دارد] دوست می ‏داشت که تمام سال، رمضان باشد.

 

بحار الانوار(ط-بیروت) ج ۹۳، ص ۳۴۶ ، ح ۱۲
5- امام رضا علیه السلام :

 

مَنْ قَرَأَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ آیَهً مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ کَانَ کَمَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ فِی غَیْرِهِ مِنَ الشُّهُور

 

هر کس ماه رمضان یک آیه از کتاب خدا را قرائت کند مثل اینست که درماه های دیگر تمام قرآن را بخواند.

فضائل الاشهر الثلاثه ص ۹۷ ، ح ۸۲ – بحار الانوار(ط-بیروت) ج ۹۳، ص ۳۴۱