شمیم انتظار"عطر نرگسانه

​

درباره فضيلت و اهمّيت نماز شب، رواياتي از رسول خداصلي الله 

عليه وآله نقل شده كه فرمودند: «نماز شب چراغي است در تاريكي قبر». 

«برترين نماز بعد از نمازهاي واجب، نماز شب است». 

«برترين نمازهاي مستحبّي، نماز نيمه شب است، و چه اندكند به جا آورندگان آن! ». 

«بهترين شما كساني هستند كه خوش گفتارند، گرسنگان را سير مي‌كنند و در شب،

در آن هنگام كه مردم خوابند، نماز مي‌خوانند». 

«دو ركعت نماز در داخل شب محبوب تر است پيش من از دنيا و آنچه در آن است». 

امام صادق عليه السلام نيز در اين باره فرمودند: 

«نماز شب چراغ خانه قبر و حجابي در ميان انسان و آتش دوزخ و گذرنامه صراط و كليد بهشت است». 

«نماز شب گناهان مؤمن را كه در روز مرتكب شده، از بين مي‌برد». 

«نماز شب صورت و اخلاق را نيكو و بوي انسان را خوش مي‌كند، روزي را زياد و به

سوي ايشان مي‌كشد، همّ و غم را از بين برده و چشم را روشن و بينا مي‌كند». 

امام حسن عسكري عليه السلام فرمودند: «رسيدن به لقاي خداوند سفري است كه تنها مركب راهوار آن، شب زنده داري است». (۱۱)

منبع:کتاب نماز شب ،انتشارات مسجد مقدس جمکران،ص3/5

با سلام خدمت شما دوستان:

:

ولادت امام حسن عسکری(ع) مبارکباد

آیا امام حسن عسكري (ع)به حج مشرف نشدند؟

به گزارش گروه دين و انديشه پايگاه اطلاع رساني حج، يكي از سئوالاتي مطرح اين است كه امام حسن عسكري به علت تحت نظر بودن حكومت هرگز به حج مشرف نشد؟

در پاسخ بايد گفت: امام حسن عسكري (ع) را براي زير نظر داشتن و كنترل رفت و آمدها، در محل سكونت سپاهيان دربار عباسي مسكن داده بودند و از همين جاست كه به آن حضرت «عسكري» مي‌گويند. اين امام بزرگوار با وجود آنكه در مدينه منوره متولد شدند ولي در همان دوران كودكي مجبور به ترك آن ديار و اقامت در سامرا (عراق) شدند و بدين سبب مشهور است كه تنها امامي است كه حج انجام ندادند و در برخي از متون تاريخي هم به آن اشاره شده است.

البته در متون معتبر به صراحت اين مطلب به چشم نمي‌خورد ولي از كنار هم قرار دادن مطالب تاريخ شايد بتوان به اين نتيجه دست يافت. مثلا در تاريخ به اين مطلب اشاره شده كه حكومت عباسي آن قدر از نفوذ اجتماعي امام حسن عسگري عليه السلام نگران بود كه ايشان را ناگزير كرده بود هر هفته روزهاي پنج شنبه و دوشنبه در دربار حاضر شوند. اين با امكان انجام فريضه حج نمي‌سازد.

(مناقب آل ابي طالب، ج ۴، ص۴۳۴، بحارالانوار، ج ۵۰، ص ۲۵۱)